Begin november

Ik heb al een tijdje niks meer van me laten horen, maar geen zorgen ik leef nog! Nadat ik van de jungle terug was gekomen ben ik opzoek gegaan naar nieuwe projecten, waar ik nu dan ook aan de slag ben gegaan. Op het moment werk ik bij twee projecten; Chaska Wasi en Corason.

Chaska wasi is een weeshuis voor (vooral geestelijk) gehandicapten kinderen. Ook zitten er volwassenen omdat de regering geen regeling biedt nadat ze 18 zijn geworden. Volgens de regering ben je dan, onder welke omstandigheden dan ook, volwassen en kun je voor je zelf zorgen. Wat natuurlijk nergens opslaat gezien ze geestelijk niet volwassen zijn. In totaal heeft het project op het moment 28 kinderen. Heel erg is dat kinderen vaak geen identiteit of naam hebben, omdat ze worden achtergelaten. Als kok hebben ze een oude bewoner van het weeshuis, deze jongen is geestelijk wel in orde, maar is doof. Chaska Wasi is een heel arm project, de directrice vertelde ons dat ze soms veel te weinig eten hebben. Het project vind ik moeilijk, maar wel heel dankbaar. Het is heel apart om mensen van 16/18 jaar zich te zien gedragen als een klein kind. Ook is er een jongen die uit enthousiasme kan bijten, een beetje eng is het wel, gezien hij hepatitis schijnt te hebben! Wel leuk is te zien dat wanneer je hem kietelt, hij begint te giechelen en helemaal blij is. En dan moet je nagaan dat ie een jaar of 16 is! Ook zijn er kinderen die bijna niks meer kunnen, een krijgt eten via een infuus en ligt de hele dag maar in bed. Wat er mis is weten ze niet, en ook niet of het kindje er zelf wat van merkt. Soms moeten we de kinderen ook wassen, de manier waarop dit gaat was nogal schokkend. We moeten eerst iedereen uit kleden en daarna worden ze onder de ijskoude douche (bij gebrek aan warm water) gewassen! Ook hoorde ik dat ze soms buiten met de tuinslang worden gewassen omdat er toch alleen maar koud water is. Nu heb ik er nog maar een weekje gewerkt, toen heb ik wel gemerkt dat ze tekenen en verven erg leuk vinden. Dus volgende week gaan we daarmee aan de slag

Corason is weer een heel ander project. Het is een soort naschoolse opvang voor arme kinderen die het thuis niet zo leuk hebben. Sommige worden thuis geslagen, of moeten al werken. Het is voor kinderen tot 16 jaar en duurt maar twee uurtjes. Hier hebben ze wel meer dan genoeg spullen. Het eerste uur mogen de kinderen vrij spelen. Er liggen allemaal spelletjes klaar, ballen en zelfs een paar fietsen. Ze kunnen dus binnen en buiten spelen. Het tweede uur is er tijd voor een activiteit. Dit kan knutselen zijn, dingen leren over een land, Engelse les en dan is er 1 keer in de week nog bijbel club. Dit project is heel leuk om te werken. Je bent niet perse heel hard nodig, maar de kinderen vinden het erg leuk met je te spelen. De laatste keer dat ik er was werd ik geopereerd door twee meisje. Mijn gehele buik inhoud was para las plantas!

Ik heb nu dus mijn laatste dag bij het project Madre Teresa gehad. Er waren hier altijd zoveel vrijwilligers en ouders dat ik wel eens een ander project wilde doen. De laatste dag was wel een speciale dag. De kinderen moesten in traditionele kleding komen om te dansen. Voor we weg gingen werden alle meisjes ook nog eens opgemaakt, echt bizar als je nagaat dat ook de 1 jarige eraan moesten geloven. Het was een heel gedoe om alle kinderen naar het busje te krijgen. Ik heb een heel stuk met een dikke peuter van 2 jaar moeten zeulen die nog niet goed kon lopen. En toen we er uiteindelijk waren bleek het niet zoveel voor te stellen. Nog steeds weet ik niet precies wat het is waar we zijn geweest. Er zaten allemaal mensen in een vergaderzaal en de kinderen moesten verkleed en wel naar voren lopen, het project werd voorgesteld, er werd geklapt en we konden weer terug met de bus. Dus dat was wel jammer. Ik denk dat het was om geld te verkrijgen.

Verder ben ik begin deze maand voor het eerst in Cusco naar een kapper geweest, een hele belevenis! Misschien had ik me moeten terug trekken toen ze de prijs zei; 5 sol(zon 1,5 euro!). Maar nee ik dacht ik waag het erop. Eenmaal in de stoel kwam ze aanzetten met jawel een keukenschaar! Ik geloof dat ik welgeteld 5 minuten in de stoel heb gezeten en toen was het klaar! Gelukkig is er niet heel veel afgegaan, dus heel erg valt het niet op. Maar ik geloof dat de linkerkant een stuk langer is dan de rechter. Dus voor mijn volgende knipbeurt wacht ik wel weer even tot ik in Nederland ben.

Ook zit ik nu trouwens bij een sportschool! Het is wel erg lekker te kunnen sporten en goed tegen al die lekkere koekjes hier! De apparaten vind ik saai, maar het spinnen en het vechten op muziek is wel leuk!

Oh en dan heb ik nog mijn eerste bus ongeluk gehad! Nouja ongeluk valt het nauwelijks te noemen, de bus die weg wilde rijden reed tegen onze bus aan die wilde stoppen. Na wat gediscussieer en geld gewapper, waren we na een kwartiertje weer onderweg. Het verbaast me echt dat ik verder nog geen ongeluk heb gezien. Als ze al spiegels hebben hier, dan gebruiken ze ze bijna nooit!

Nou dat was begin november, nu zal ik meteen verder met mijn tweede verslag over Bolivia!