Una Semana tranquila

Deze week heb ik mij in Cuzco vermaakt. Het was weer een drukte op het vrijwilligers werk. Het is soms moeilijk te accepteren hoe de kinderen behandeld worden. Vanaf 1,5 jaar oud krijgen ze al een tik op de vingers als ze niet gehoorzaam zijn. Tijdens het eten wordt er heel wat afgeschreeuwd en dan ook door de profesora, de kindjes worden er een beetje bang van. Het eten wordt (soms met geweld) in veel te grote happen bij ze naar binnen gepropt. 1 dag deze week was de profesora niet aanwezig, en wat meteen opviel, er was geen gehuil onder het eten! Normaal huilt bijna elk kind wel een keer! Nu moet ik toegeven dat het ook niet snel ging, maar met een simpele beloning als een alto cinco, en spelletjes als vliegtuigje heb ik toch wel wat eten naar binnen weten te krijgen. Nu vind ik de profesora verder wel echt een leuke vrouw, ze kan tijdens het spelen ook heel leuk met de kinderen overweg en de kinderen hebben veel respect voor haar. Maar tijdens het eten is het drama, ik denk dat dit ook komt omdat ze wat wanhopig is dat het eten wel naar binnen moet komen, want anders krijgen de kindjes natuurlijk niet genoeg! We hebben deze week wat nieuwe spelletjes proberen te spelen, zoals Annemaria koekoek en sta-bal. Ze vonden het erg leuk, maar begrijpen deden ze het niet, daar zijn ze denk ik nog wat te jong voor. Maar het dansen met zijn allen blijft wel een groot succes! Daar doe je het dan ook voor zo leuk om te zien:) ik ben van plan ook wat van die plaatjesboeken te kopen en speelgoed. De oudsten (van een jaar of 4) kennen namelijk nog helemaal niet zoveel woorden! En daar wordt ook totaal geen aandacht aan besteed. Wat me verder deze week ook nog opviel, is dat er een paar kindjes zijn die zomaar in slaap vallen en dan ook zo vast slapen dat je aan ze kunt schudden wat je wil, maar wakker worden doen ze niet. Nu zie ik op straat tot midden in de nacht kindjes, die dingen staan te verkopen, dus het zou me niet verbazen, als er een paar daarom zo moe zijn.

De Spaanse lessen waren deze week erg leuk, ik had weer een nieuwe leraar. Hij heeft allemaal leuke opdrachten voor ons bedacht om ons Spaans te leren. Zo hebben we door middel van tekeningen maken, uitbeelden en omschrijven nieuwe Spaanse woorden geleerd.

Wat betreft het afzetten waren deze week de rollen omgedraaid: Ik heb 2 keer een taxichauffeur afgezet! De eerste keer reed de taxi niet verder dan de helft omdat er een optocht was, terwijl hij ook gewoon om had kunnen rijden. We wilden hem de helft betalen, maar nee meneer eiste de volle prijs. En toen zijn we de auto maar uitgelopen. We hebben trouwens ook nog even gekeken bij de optocht: Blijkt dat de knuffels die ik dacht aan de verklede personen te zien hangen geen knuffels waren, het zijn echte dode baby lama’s!
De tweede hadden we voor we weggingen 4 sol afgesproken met de taxichauffeur, maar toen we op onze bestemming waren, eiste hij ineens 8 sol. Nou we hebben hem 4 gegeven en zijn hem gesmeerd. Wel een beetje jammer dat het midden in de nacht was, en hij ons voor het gebouw op bleef staan wachten, we zijn toen snel met een andere taxi weer naar huis gegaan. Het klinkt misschien wel een beetje krenterig, gezien het voor ons toch niet zoveel geld is. Maar na hier al 6 weken afgezet te worden voor van alles alleen omdat ik blond en lang ben, daar heb ik wel genoeg van. Het gaat me dan ook meer om het idee dan om het geld.

Deze week ben ik met de Spaanse school naar een Karaoke bar geweest! Ik vond het echt leuk. Alleen was het wel jammer dat we lang moesten wachten voor wij aan de beurt waren.. Die Peruanen zingen namelijk vooral onbekende liedjes in het Spaans, en wanneer je dan eens een bekend liedje tegen komt, dan is die in het Spaans gecoverd.. Maar het was het wachten waard!

Ook heb ik deze week nog een goedvoornemen waargemaakt: hardlopen! Pauline en ik hebben deze week hardloopschoenen gekocht (en ja natuurlijk kom je hier met maat 40 al bij de herenschoenen terecht, wat een dwergen zijn het ook!), en ons laten overhalen door Eddie met hem mee te lopen. En dinsdag was het dan zo ver, wat vroeger dan wij in ons hoofd hadden, half 6!, stond Eddie voor de deur: Vamos! Nou ik sliep nog, maar uiteindelijk waren we 20 minuten later toch echt onderweg! Het is toch wel een stuk vermoeiender dan in Nederland met de hoogte en dan nog het omhooglopen zelf. Maar achteraf voelde het erg lekker, dus toen heeft Eddie ons zover gekregen, om de dag met hem hard te gaan lopen en dat ik zondag al uit huis ging maakt niet uit, dan zouden ze wel langs komen. Uiteindelijk zit ik wat verder van ze af dan we dachten, dus misschien ga ik in het vervolg wel alleen. Dan toch wat later dan half 6 in de ochtend…

Zaterdag was helaas niet zon succes. Ik heb de hele dag of in bed of bij de wc mogen doorbrengen. Ik had iets verkeerds gegeten. Waarschijnlijk bij Eddy thuis, want ik was niet de enige. Al was het niet op het zelfde moment, bijna iedereen werd ziek. Wel sneu, want die dag had eddie nou net een bbq gepland voor de mensen die weg gingen(ik dus ook) en voor Medi(zij is deze week aangekomen, ook een leuke meid) die jarig was. Gelukkig voelde ik mij zondag weer helemaal goed. Zondag ben ik verhuist naar het appartement. Gek toch hoe het kan dat op de heenreis die tas veel makkelijker dicht wilde het leek wel alsof ik nu twee keer zoveel spullen bij me had!

Mijn appartement is wel een stuk hoger gelegen en je moet nog een heel stuk klimmen om er te komen. Maar het is een super leuk huisje!:) Eerst moet ik door de puerta verde, en dan kom je in een leuk bebloemd buurtje met allemaal schattige huisjes, waaronder die van mij. Het is een twee persoonsappartement, naast mijn best wel grote kamer, is er een keukentje, een badkamer waar altijd warm water is! En een woonkamer met een tv! Zie de fotos! Omdat het hoger gelegen is, heb ik echt een geweldig uitzicht over de stad.
Zondag ben ik meteen al een uur buitengesloten geweest, omdat ik de deur niet meer van slot kreeg. En natuurlijk had ik alles, ook mijn mobiel en geld, nog in huis liggen. Gelukkig bleek ook een vriend van Enrique in dit buurtje te wonen. Helaas wist ook hij de deur niet open te krijgen. Maar met een paar telefoontjes kon hij iemand bereiken die een kopie van de sleutel had. Helaas bleek dit ook niet te werken, de deur zat op de een of andere manier van binnenuit op slot. Hoe weet ik niet maar de jongen heeft de zijdeur weten te bereiken(zie de foto, dat is een hele kunst) en heeft de deur van binnenuit weten te openen.

Nou dat was het wel weer voor deze week!

Veel liefs,

Iris