Eerste week vrijwilligerswerk en parapente!

Nog steeds zijn de Peruanen nog niet gewend aan ons toeristen, afgelopen week wilden er (voor de 3e keer al!) mensen met ons op de foto. Dit keer was het een moeder, die haar twee kinderen met ons op de foto wilde hebben staan! We kunnen er wel geld voor gaan vragen!

Maandag ben ik begonnen met mijn vrijwilligers werk bij Madre Teresa de Calcutta. Het is een soort kinderdagverblijf voor arme gezinnen, bedoeld voor kinderen van 0-6 jaar oud. .
Pauline is deze week ook met het project begonnen. In het begin kwam het maar langzaam opgang, we kregen minder begeleiding in dan ik had verwacht, er was namelijk niemand die ons vertelde waar we mee konden helpen. Daarnaast liepen er in de ochtend de eerste dagen ook nog eens 8 studenten rond die onderzoek deden en ook meehielpen. In totaal waren er daardoor bijna net zo veel volwassenen als kinderen, dus toen voelden we ons wel wat overbodig. Gelukkig bleven de studenten maar tot een uur of 11, daarna was er genoeg te doen! Madre Teresa heeft best een grote ruimte voor de kinderen, met meerdere kamers en trappen. Wel jammer is dat de kinderen niet veel gezamenlijk bezig worden gehouden. Meestal begint de dag met koprollen op een kussen (waarna ze het ook erg leuk vinden om in de kapotte omtrek te gaan liggen en over elkaar heen te rollen tot er een begint te huilen). En daarna moeten ze zich maar vermaken. Wel gaat vaak de muziek aan, waar we dan gebruik van maken door met de kindjes te gaan dansen, een groot succes! Maar na een half uur heb je dat ook wel weer gezien, dus als iemand nog ideeen heeft die je samen met alle kindjes kunt uitvoeren dan hoor ik dat graag:) We hebben helaas niet veel speelgoed ter beschikking. Wanneer de kinderen niet gezamenlijk bezig worden gehouden, rennen ze overal heen, en klauteren overal op, zo is ook de trap een populair speeltje, opletten geblazen dus.. Daarnaast kunnen ze behoorlijk slaan en krijsen als er speelgoed afgepakt wordt. Wat heel opvallend is, is dat alle jongetjes naar elkaar gaan spugen als ze het niet met elkaar eens zijn en soms zelfs naar begeleiders! (gelukkig zijn ze nog niet zo goed in spugen, meestal komt het op hun eigen truitje terecht).

Ook het eten is een hele uitdaging. Dit krijgen ze overigens best vaak, omdat de kinderen uit arme families komen en extra voeding nodig hebben. Halverwege de ochtend krijgen ze meestal chocola met mandarijn er achteraan. Nou geen kind dat die chocola lekker vindt, en wanneer ik de ‘chocola’ rook, snapte ik meteen waarom; Het is een een of ander groenteprutje met wat bruine kleurstof en cacao poeder erdoorheen! Voor de middag krijgen ze een enorm vol bord met eten, wat van alles kan zijn, van soep met stukken bot erin (erg leuk is het dan natuurlijk om met het stuk bot in de soep te gaan slaan) tot rijst met vis (jammer dat er zoveel niet van vis houden).
De oudste van de kinderen is 4 jaar, dus het eten komt op vele plaatsen te recht, gelukkig is de mond daar wel een van. Bij de een krijg je het eten bijna niet naar binnen, en als het dan eenmaal binnen is vergeten ze te kauwen of spugen het weer uit en de ander lust het bord van zijn buurman/vrouw ook nog wel. Ook gaan ze eten wanneer het (voor sommige kindjes) eigenlijk slaaptijd is, dus daar zit je dan, ‘abre tu boca!’ ‘zzzz’. Laatst was er zelfs een die stond te slapen! Toch is het allemaal erg leuk om te doen! Het kunnen echt schatjes zijn, wanneer ze met hun dikke snotneus op je af komen rennen om je een knuffel te geven. Je kleren mogen dus wel na een dag weer in de was;) De eerste dag heb ik een portret foto van elk kindje mogen maken om op te hangen bij de kapstok. Daarvoor werden terplekke de haren gekamd en gewassen! Om te voorkomen dat we er een beetje voor spek en bonen bij zitten hebben we nu geregeld dat wij komen wanneer de studenten weg zijn, en dit is echt een stuk beter (en vermoeiender)!

Na het vrijwilligerswerk heb ik nog 4 uur Spaanse lessen tegoed. Voor de derde keer heb ik dezelfde leraar, gelukkig wel een van mijn favorieten! Mijn Spaans is nog steeds niet zo goed als ik had gehoopt, het begrijpen gaat wel goed (bij volwassenen dan), maar het praten blijft erg moeilijk. Gelukkig kan ik mij op het vrijwilligerswerk aardig redden. Het is makkelijk te achterhalen wanneer ze een wc nodig hebben: dan zeggen ze ‘pis’ of ‘kaka’. En de belangrijkste comandos heb ik ook wel onder de knie: 'sientete’ (zitten jij), ‘come’ (eet), ‘mastica’ (kauw), ‘pasa tu comida’ (slik je eten door) en ‘disculpate’ (veronschuldig je, handig wanneer ze elkaar aan het slaan zijn). Maar langere verhaaltjes zijn nog lastig, dus ik ben hard aan het oefenen.
Het is jammer dat de Spaanse lessen nogal langzaam gaan. Deze week zat ik alleen met Pauline in een klas en nog steeds gaat het niet sneller. Terwijl je zou zeggen dat je wel verder naar het volgende onderwerp kunt zodra we het snappen. Dit komt omdat er per week een rooster voor je opgesteld wordt en sneller mogen de lessen niet gaan. De leraren mogen dan ook echt niet meer aan je leren anders krijgen ze gedonder. En dat nemen ze heel serieus, onze leraar wilde ons namelijk wel meer leren, maar dat ging heel geheimzinnig. Niet op het bord, want stel dat de leiding binnen komt!

Zaterdag was er een feest bij de gast familie al om 7 uur sochtends was er familie over de vloer. Toen ik later wilde ontbijten kreeg ik een stuk cake en een een soort melkdrank in mijn handen geduwd. Dus nee die dag zat het er alweer niet in om gezond te doen. Smiddags hadden ze een heel feestmaal gemaakt. Maar voor ons buitenlanders niet zo feestelijk.. Varkensvlees vol met botten en vaten, waar de huid met een paar haren nog opzit, en een grijze rare aardappel die proefde alsof het verrot was. Raar zo erg smaken kunnen verschillen. Smiddags hebben we daarom maar even bijgegeten in het Nederlandse cafe, Cafe cholandese; bitterballen en poffertjes. Niet zo goed als in nederland, maar goed genoeg.

Vandaag ben ik met Pauline gaan parapenten (paragliding), dit was echt geweldig om te doen! We waren de enige die vandaag gingen, en met een taxi voor het paragliden zijn we naar de heilige vallei gereden, waar we gingen paragliden. Dit was al heel bijzonder, gezien onze andere uitstapjes vaak gezamenlijk met een groep toeristen plaats vonden. Halverwege moesten we nog een half uur wachten op onze ‘piloot’, want zijn kerkdienst was uitgelopen. Gelukkig wel op een mooie plaats; terwijl we daar wachtten, hebben we nog twee kuddes varkens en een kudde schapen zien oversteken, met hoeders die gewoon op blote voeten liepen.
Eenmaal op een berg in de heilige vallei, moesten we eerst een overeenkomst tekenen. Hierin stonden al de risico's en gevaren. En ook dat als er iets gebeurde dat ik dan begreep dat het kon zijn dat de medische hulp er te laat bij was. Dat stelde me natuurlijk enorm gerust en daarna mocht ik als eerste vliegen. Maar gaaf dat het was! Het deel waar je van de berg af moet rennen en in de lucht nog even door moet blijven rennen was wel gek en eng. Maar wanneer ik eenmaal in mijn stoeltje zat, was het heerlijk! Met behulp van thermiek gingen we nog hoger achter de adelaar aan, die gebruik maakte van dezelfde thermiek! De omgeving was echt geweldig, aan de ene kant was een meertje en aan de andere kant besneeuwde berg toppen. Na zo’n 25 minuten was ik weer beneden wat nog best lang is voor paragliding, maar het was maarzo voorbij! Ik had er nog wel een uur willen vliegen. Nadat ik geweest was begon het weer te betrekken, en hebben we nog een tijd moeten wachten tot de wind weer ging liggen voor Pauline mocht. Zij belande uiteindelijk ergens in een dorpje verderop, wat nog een heel stuk in de auto was. Daarna zijn we weer terug gereden, helaas wel met een tussenstop: lekkeband!

wanneer je trouwens alle fotos wilt zien moet je even naar 'foto's' gaan, hieronder krijg je namelijk maar 20 te zien;)

Liefs!